Anèri trabalhar fòra de mon país natal. ,e me torni per anar a l'enterrament d'una brava filha
Madomaisèla Lucia
Era la sortida de l'escòla, un triste jorn d'automn, lo solelh s'esvaliguèt darrièr de nivòls ..Lo vent se levèt e faguèt revolunar la folharada pel sol.Los enfants escarrabilhats las recampavan a plena mans e se las escampavan pel morre.
Aquí enfaciàcia del perruquièr i aviá la botiga de Madomaisèla Lucia e me soveni ...d'una vièlhòta magrinèla, mostuchuda,frisada coma un anhèl totjorn negra vestida ; en dos mots una vièlha tanturla,qu'aviá pas jamai agut de fringaire , una lenga de pelha de primièra ,totjorn espinchava d'un virat d'uèlh çò que se passava per carrièra.e dins la botiga i aviá totjorn quatre o cinc lengas de pelha totjorn a reprotegar sus qualqu'un ...li aviádonat un escais "Lucifer "la masca negra "en causa de son pel long sul menton e de son nas crocut.
Vertadièra bigòta , de matin al ser a la messa lo dimenge;las vèspres avián pas de secrèts per ela Anava a la messa per conjurar" Lucifer"li fasiam veire de verdas e de maduras
Un jorn ,de messa li aviam mes una mirgueta dins son sac.
-Cambas ajudatz-me!!!!zzzzzz..Paure vièlha ,coma una lèbre qu'avist lo caçaire,una fusada.
Erem de pichòts trufandièrs aissables , o cal reconèsser.
--Veiretz, coquins me o vau dire a vòstre paire cresiam pas a sas amenaças.a pas jamai res dich .
Sul camin de l'escòla cada matin passàvem dabans sa fornariá,l'odor del pan caud e de fogassets nos donavan talent ....
Sus aquel trepador i a totjorn una fornariá, mas tot a cambiat sabetz ço que se fa ara un pan industrial congelat..un pan moligàs..Madomaisèla Lucia es pas pus aquí e dempuèi lo pan a pas lo meteis gost , la pasta de la masca ben aimada de l'enfança. Soi tornada a la glèisa los grands veirals èran totjorn tan bèls amb los rais de solhelh..mas mancava Madomaisèla Lucia e mon cõr s'emplenava de tristessa ...faguèri cremar una candèla per nos far perdonar totas las bèstiasas .L'amerita plan e me sembla encara ausir votz linda cantar d'unes nadalets.Lo temps de Madomaisèla Lucia es passat mas esclara totjorn mon camin...
'manca los accents sus los E a l'imperfach o sabi pas .
Ton tèxt me rementa aquela:
RépondreSupprimerDins una glèisa i a una cadièra tan vièlha e quissonada qu'una mirga i a fach son trauc al dintre. E aquela mirgueta s'aima a se passejar sus la baranda de la cadièra, mai que mai quand lo capelan i es montat per presicar.
Un jorn qu'èra a faire son sermon, la mirga sortís de son trauc e passeja que passejarà jos son nas.
En bas a escotar piosament, Ròsa vièlha devòta, taneca e beata, en mai sorda coma un topin, daissa partir per la sopapa bassa coma un bruch de troneire. De la paur la mirga s'entrauca sulpic. E tot lo mond s'escalassan.
Alara lo capelan, cresent que se rison en causa de la mirga:
"-Fraire, sòrre, vos asseguri que tre deman lo trauc serà tampat!!"
Ai una autra istòria ont a una vièlha li fasiam far lo cocut coma dins lo relòtge ont l'aucèl sortís per picar las oras.Fasiá çò parièr.MAs sens cap bruch!!.mercé per ton istòria un pauc de rire fa pas de mal.Basta qu'aquelas paures femnas
RépondreSupprimersián al paradis de las beatas!!
Es de segur plan meritat per ton polit tèxt! Ajas pas vergonha e fai z'o petar d'en pertot, macarèl.
RépondreSupprimer